Waarom ik een basisinkomen crowdfund

Hoe combineer je activisme met werk? Dat was de centrale vraag in mijn leven de afgelopen 6 jaar. Inmiddels heb ik daar een vernieuwend en experimenteel antwoord op gevonden: door te leven van giften en zo een eigen basisinkomen te organiseren. Maar dat is niet het eerste wat ik heb geprobeerd… Lees hieronder mijn reis en bevindingen over verschillende verdienmodellen.

Op mijn 22e was ik voor het eerst op een ecovillage. Een ecologische woonwerkgemeenschap waar mensen hun eigen voedsel verbouwen en samenleven in een community. Als westers stadsmeisje was het voor mij een eye-opener dat je ook zo kan leven. Ik vond het fantastisch. Het voelde vrij, dicht bij de aarde en dicht bij elkaar. Maar de meeste eco-gemeenschappen liggen ver van de bewoonde wereld. En ik wilde juist verbonden blijven met de normale maatschappij en daar ook een nieuwe manier van leven verankeren. Daarom besloot ik om te kijken in hoeverre je ecologische levensprincipes kan integreren in de stad.

Ik was op dat moment student geschiedenis. Dit zorgde ervoor dat ik veel tijd had en door support van mijn ouders nog geen druk voelde om zelf geld te verdienen. Kortom ik kon mijn tijd besteden aan onderzoek en activisme. Er is natuurlijk ook een reden dat studenten vaak de backbone zijn van activistische bewegingen. Geïnspireerd door het werk van de Indiase milieuactiviste Vandana Shiva verdiepte ik me in de werking van het landbouwsysteem. In mei 2013 organiseerde ik samen met anderen in Amsterdam de March against Monsansto (een agro-multinational die genetisch gemanipuleerde zaden en pesticiden als RoundUp produceert). Onze demonstratie op de Dam met meer dan 3000 mensen haalde de headlines van het nieuws en zette het onderwerp beter op de kaart.

Met MAMA (Moeder Aarde Mars Amsterdam / March against Monsanto Amsterdam) bleven we informatie verspreiden en ludieke demonstraties organiseerden. Inmiddels was ik klaar met mijn studie, maar ‘gewoon’ gaan werken was niet vanzelfsprekend voor me. Ik had gezondheidsproblemen én wilde graag mijn eigen pad lopen. Dus ik woonde bij mijn ouders en nam een klein baantje als postbode. Ik ging een eenjarige permacultuur opleiding doen en zette PermacultuurCentrum Haarlem op, een gemeenschappelijke eetbare tuin en kenniscentrum. In deze projecten leerde ik veel over de kracht van positieve communicatie, hoe je demonstraties organiseert en burgerinitiatieven opzet, omgaat met gemeentes en pers. Én het belangrijkste: hoe je (online en offline) samenwerkt met een groep mensen die allemaal vrijwillig en vanuit idealen werkt.

Door mijn gezondheidsproblemen viel ik ook in de tweede categorie mensen die de backbone vormen van veel activistische bewegingen: mensen die om wat voor reden dan ook niet werken in het normale systeem, maar wel vanuit idealen als activist bijdragen aan de wereld. Dit is een groep die vaak wordt onderschat of minder serieus wordt genomen. Want er is toch iets ‘mis’ met je dat je geen betaalde baan hebt. Terwijl in mijn beleving deze mensen van onschatbare waarde zijn voor de samenleving. Ik heb van vrienden uit deze groep geleerd hoe je creatief denkt, buiten de lijntjes kleurt en zorgt voor het leven om je heen. Maar ik zag ook hoe hun werk en bijdrages vaak na verloop van tijd werden ‘geruimd’ door het systeem. Kortom projecten en levenswijzen van deze groep verdienen de ondersteuning van mensen die wel werken in het systeem.

Ik had die ondersteuning dankzij mijn ouders. Dankzij een academisch papiertje. Dankzij het feit dat ik uit een hoogopgeleid en wit milieu met veel privileges kom. Ik hoefde dus niet aan te kloppen bij de overheid en kon zonder stigma’s de ruimte vinden om te experimenteren en buiten de lijntjes te kleuren. Dit is een voorrecht waar ik dankbaar voor ben en waarvan ik weet dat het een uitzonderingspositie is. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het ook moeilijke jaren waren. Van mijn 19e tot mijn 27e had ik dagelijks angst en paniekaanvallen en PTSS klachten. Mijn leven was op zijn zachts gezegd turbulent. Maar ook dit heeft waarde. Zowel op persoonlijk als op collectief vlak geldt dat het vaak crisissen zijn die ons openen voor iets nieuws. Die ons de weg wijzen naar andere manieren van leven in onszelf en met elkaar. Ik vond dankzij mijn problemen vele spirituele en ecologische manieren van leven waar ik eindeloos dankbaar voor ben. En die de basis vormen van alles wat ik vandaag de dag doe.

Natuurlijk voelde ik wel dat ik zelf op een gegeven moment ook een inkomen moest gaan verdienen. Dus begin 2015 besloot ik om ZZP’er te worden en zette ik als tekstschrijver Groene Liefde op. Ik ging de communicatie van Platform Haarlem Groener doen, een stichting die stadslandbouw in Haarlem bevordert. En er kwam er een gift van het leven op mijn pad. Ik was Facebookvrienden met Manfred van Doorn, activist én een van de beste leiderschapstrainers van Nederland. Hij nodigde me uit om met een barter mee te doen aan zijn jaaropleiding over het Double Healix Model. Een unieke kans. Ik was 24 jaar en ineens zat ik in een opleidingsgroep met trainers en leidinggevenden. Het Double Healix Model was inspirerend en ik kon er goed mee werken, als schrijver en als trainer. Dus toen de barter voldaan was, werd ik een betaald teamlid.

Zo viel ik weer in een nieuwe categorie. De talentvolle young professional. Ik gaf trainingen over duurzaamheid aan jongeren (bv. van de Vrije Hogeschool) en aan onze eigen opleidingsgroepen van professionals. Ik werkte mee aan digitale leeromgevingen en educatieve posters. Ik leerde veel over leiderschap op het gebied van opvoeding, onderwijs, duurzaamheid, teams, bedrijven, overheden, maatschappelijke structuren en spiritualiteit. We werkten met filmfragmenten en zo leerde ik van activisten van over de hele wereld. Double Healix is een klein en hecht familiebedrijf en ik had ook de vrijheid om in de tuin een kruidenspiraal te bouwen en planten te oogsten. Kortom het waren magische jaren.

Na twee jaar bij Double Healix voelde ik dat mijn pad weer ergens anders heen ging. Ik had tijd nodig om een aantal persoonlijke dingen te verwerken. En ik wilde mijn skills als schrijver verder ontwikkelen. Dus besloot ik toch nog een master te gaan doen: communicatiewetenschappen aan de VU met traject schrijven. Ineens was ik weer student. En had ik meer tijd voor vrijwilligerswerk. Dus tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam werd ik campagneleider van de Piratenpartij. Ik geloofde nooit zo in veranderingen vanuit de politiek, maar het programma van de Piratenpartij Amsterdam was zo vernieuwd, duurzaam, rebels en praktisch. Ik dacht dit moet een kans krijgen. Het was een super leerzame campagne. We haalden net geen zetel, maar ik hield er wel een relatie met de leukste man van de wereld aan over.

Tijdens mijn studie liep ik ook 4 maanden stage als tekstschrijver bij Heldergroen. Een reclamebureau voor merken met idealen. Ik leerde alles over sustainable branding. Een branche die ik niet goed kende en als activist ook spannend vond. Want reclame, dat is toch hoe de consumptiemaatschappij zichzelf in stand houdt? Tegelijkertijd werd ik getrokken door de positieve energie en heldere communicatie van Heldergroen. Ik was benieuwd hoe je merkcommunicatie op een idealistische manier kan gebruiken. En alles in het leven bestaat uit communicatie dus het is zeer waardevol om daar van professionals over te leren. Het kantoor van de stagiaires was bovendien in BlueCity, de hub van de circulaire economie!

Ik had met Heldergroen zo’n goede klik dat ik na mijn studie daar ging werken als copywriter. In een heerlijk enthousiast en professioneel team kon ik op veel vlakken mijn talenten verder ontwikkelen. Ik leerde hoe je met woorden nieuwe werelden creëert. Pakte opdrachten op als strateeg. Schreef als ‘culture change agent’ een nieuwe arbeidsovereenkomst op basis van beslissingen van ons team. En als interim brand manager leerde ik meer over social media branding. Werken voor zoveel verschillende klanten geeft bovendien waardevolle inzichten in waar de kansen en (on)mogelijkheden liggen voor bedrijven die duurzaam en verantwoord willen werken.

Ik vond het leuk om als young professional voor een bezielde organisatie te werken, maar het bleef vanbinnen knagen. Mijn eigen ideaal van een betaalde baan combineren met eigen activistische stukken schrijven, bleek niet haalbaar. Je kan nu eenmaal niet 24/7 werken. Ik kon naast werk en opleidingen niet de tijd vinden om pioniersprojecten te bezoeken, onderzoek te doen én nieuwe levenswijzen treffend te verwoorden. Terwijl ik zo graag de verbindende visies die in mijn hoofd zitten in de wereld wil zetten. Én diep van binnen voel dat ik zo iets waardevollers kan bijdragen dan door te werken bij een bestaande organisatie.

Vanuit dit diepe besef heb ik besloten om nu de sprong in het diepe te wagen. En een basisinkomen te crowdfunden zodat ik mijn eigen werk in de wereld kan zetten. Want het kapitalistische systeem betaalt je nu eenmaal niet om alternatieven voor het kapitalisme te ontwikkelen. Terwijl dat wel hoognodig is. Om als mensheid op grote schaal te overleven op deze planeet moeten we binnen 6 tot 12 jaar alle structuren van onze samenleving radicaal veranderen. Ik heb kennis van en ervaring met vele positieve oplossingen die er al zijn. Ik kan daar goed over vertellen, best practices in samenhangende visies bundelen, werelden verbinden én mensen enthousiast maken over nieuwe manieren van leven. Dit is het moment om dat fulltime te gaan doen. En daarbij alle ervaringen te gebruiken die ik tot nu toe heb opgedaan!

Ik doe het basisinkomen in deze vorm voor één jaar (van 21 juni 2019 t/m 21 juni 2020). Ik vind het heel bijzonder dat mensen me willen steunen en daarbij een deel van hun inkomen als gift geven. Maar ik besef me ook dat ik hiermee veel vraag van mijn netwerk. Daarom besluit ik over een jaar in welke vorm ik verder ga. Het zou kunnen dat het lukt om een groot bereik als schrijver en spreker te krijgen. Dan kan ik wellicht leven van heel veel kleine donaties, zoals pioniers als Charles Eisenstein en Marc Siepman doen. Of er zijn gemeentes, scholen, organisaties, bedrijven waar ik als freelancer verbindende visies, inzichten en best practices kan delen. En wellicht dat zich komend jaar nog meer andere opties voor de toekomst vormen! Hoe dan ik ook blijf ik mijn werk doen en mijn missie leven.

Het is trouwens ook interessant om te ervaren hoe het is om te leven met een basisinkomen. Om gedragen te worden door een community van mensen om je heen. Om in vrijheid je eigen tijd en werk in te delen. Ook daar zal ik komend jaar over schrijven. Ik ga ook samen met andere activisten die dit een interessant model vinden, kijken of we het voor meer mensen bruikbaar kunnen maken. Want er zijn natuurlijk veel meer mensen die belangrijk werk doen waar het systeem niet voor betaald. Bovendien vind ik dat iedereen ter wereld een universeel basisinkomen verdient. Dat kan prima want geld is een door de mens bedachte constructie die we kunnen aanpassen naar een wijze die voor ons werkt. De natuur geeft alles gratis. Laten we in die spirit gaan leven.

Ps. Omdat een beeld meer zegt dan een duizend woorden. Hieronder een paar foto’s van momenten uit dit verhaal.